Afhankelijk van waardering

Wow wat een response op mijn vorige blog! Drie keer zoveel lezers dan normaal, meer dan 50 mensen hebben zich ingeschreven om een mailtje te krijgen als ik een nieuwe blog heb geschreven. Maar waarom heeft deze blog het nu precies zo goed gedaan? Is het de foto? Nee dat denk ik niet. De titel? Zou kunnen. Of de eerste regels die te lezen zijn op social media / mail? Laat een reactie achter zodat ik weet waar er behoefte aan is.

Gaat het me dan alleen om het aantal pageviews of het aantal mensen dat zich heeft ingeschreven voor de mail? Of schrijf ik gewoon wat ik leuk vind en wat mij bezig houdt? Ik zal niet ontkennen dat ik het leuk vind dat meer en meer mensen mijn blog lezen. Ook kijk ik geregeld hoe goed een bericht 'scoort' en lees ik graag de positieve reacties. Alles voor de waardering van buitenaf dus?

Waardering uit jezelf

Heel lang heb ik hard gewerkt om maar waardering van anderen te ontvangen, maar ik ben ervan overtuigd dat die tijd nu wel voorbij is. Waardering ontvangen van anderen is een bodemloze put. Het zal nooit genoeg zijn. Je kan beter trots zijn op jezelf, zelf blij zijn met dat wat je doet, de waardering uit jezelf halen. Is er dan wat mis met een compliment? Nee natuurlijk niet. Ik denk zelfs dat we elkaar veel te weinig complimenten geven. Maar ervan afhankelijk zijn voor je eigen welbevinden is heel wat anders. Het nodig hebben van waardering van anderen heeft alles te maken met je zelfbeeld. Als je jezelf fantastisch vindt (zie mijn blog ik ben geweldig) dan heb je geen waardering van anderen nodig. Ben je onzeker aangelegd dan smacht je naar waardering, maar het zal de onzekerheid nooit laten verdwijnen.

"Het leven is minder serieus dan mijn gedachten me doen geloven"

Loslaten

Oké die onzekerheid mag je nu wel loslaten, je bent oud en wijs genoeg. Maar hoe laat je nu precies iets los? Hoe harder je probeert iets los te laten hoe meer je er mee bezig bent en je het dus eigenlijk juist nog harder vast houdt. Bij mij werkt het beter om iets niet los te laten maar juist toe te laten. Als je volledig accepteert dat je onzeker bent, verdrietig bent of pijn hebt dan vecht je er niet meer tegen en mag de pijn, je verdriet, jou loslaten. Net als de blaadjes aan een boom. Je denkt toch niet dat de boom alle blaadjes los laat in de herfst? Nee de blaadjes laten de boom los.

Camperleven

Terug naar het leven in mijn bus. Man wat ben ik toe aan het voorjaar. Vorige week vrijdag was het bar en boos. Sneeuw, regen, wind brrr. Juno was er toevallig ook die dag en na een lange wandeling zit de hele bus binnen no time onder de modder, natte haren en stinkt het een uur in de wind. Deze week werd ik om 4 uur 's nachts wakker doordat de bus zo hevig aan het schudden was door de wind, dat ik niet meer in slaap kon vallen. De was wil maar niet drogen met deze luchtvochtigheid. En dan wilde ik gisteren douchen en kwam er geen warm water uit de kraan in het toiletgebouw. Dus nee, mocht je dat uit de vorige blog begrepen hebben, het is niet alleen maar fantastisch in een bussie.

Vind je het leuk om mijn ervaringen te volgen meld je dan, als je dat nog niet gedaan hebt, onderaan deze pagina aan en je ontvangt, maximaal 1x per week, een mailtje wanneer ik een nieuwe blog heb geplaatst. Je mail adres wordt voor niets anders gebruikt dan dit!

Graag tot de volgende blog!