Daar was hij dan, de eerste nachtvorst. Ik zat er misschien ook echt wel een beetje op te wachten. Iedereen die maar tegen me zegt wacht maar tot het winter wordt, dan praat je wel anders. Nou nee dus! Na al dat warme weer van de afgelopen tijd kan ik enorm genieten van de kou. In Globus is de kou prima onder controle te houden met de kachels.
Kachels
De standkachel werkt fantastisch en heeft de bus binnen no-time warm gestookt. Letterlijk gestookt want de standkachel ‘loopt’ op diesel uit de dieseltank van de bus. Daar de elektriciteit op de camping in de prijs inbegrepen zit, heb ik ook een elektrisch kacheltje gekocht wat ook echt prima werkt. Als de voorspelling voor de nachtelijke temperatuur boven nul graden is laat ik de kachels 's nachts nog steeds uit. Mocht ik dan 's morgens vroeg wakker worden van de kou dan zet ik mijn elektrische deken even een uurtje aan. No worries dus!
Nattigheid
Een grotere uitdaging is de nattigheid rondom Globus2. Ik heb mijn klompen, waarmee ik naar de auto liep om daar mijn nette schoenen aan te doen, inmiddels vervangen voor serieuze laarzen. En heel stiekem loop ik dan door de plassen met dat hele dunne laagje ijs. Dat krakende geluid, de spetters heerlijk. Zondag door de stromende regen Juno uitgelaten in het plaatselijk park hier. Toen ik zeker wist dat niemand me kon zien heb ik even lekker in de plassen gestampt. Heerlijk!
Samen zingen
Stiekem dus.... Afgelopen zaterdag was ik bij een bijeenkomst waarbij je werd uitgenodigd mee te zingen. Alles prima, tot er een lied werd ingezet waarbij de tekst de strekking had van: "ik ben mooi, ik ben fantastisch". Opvallend hoe stil het opeens bleef. Als je aan een kind van 4 zou vragen een lied te zingen met de tekst dat hij zo fantastisch is, zou het uit volle borst mee zingen maar als we ouder worden doen we dat opeens niet meer. Kinderen stampen graag in plassen, maken zich geen zorgen over wat andere mensen hier wel niet van zouden vinden. En nu kijk ik om me heen of niemand me ziet... Wat is er gebeurd in de tijd tussen toen we 4 waren en nu?
Doe eens normaal!
Als we geboren worden zijn we zo open, we huilen als we verdriet hebben en we schateren als we plezier hebben. Puur, open, onbevangen en eerlijk. Waarom leren we om dat stuk kwijt te raken, om 'normaal' te doen. We moeten ons verdriet voor onszelf houden, of het moet na X tijd wel een keer over zijn. Lachen mag natuurlijk wel, maar niet te gek hoor! Wat is eigenlijk normaal en wie bepaalt dat?
"Ik ben op sommige vlakken echt geweldig"
Schreeuwen mag
Hoe zou onze wereld eruit zien als we ons weer veel meer als kind zouden gedragen? Als we lekker in de plassen konden stampen als we daar zin in hadden, als we hardop konden zingen dat je fantastisch bent zonder dat je je daar voor schaamde of dat je gewoon heel hard mocht huilen als je even diepe pijn voelt? Zou dat niet fantastisch zijn? Oké zal ik beginnen? Ik ben op sommige vlakken echt geweldig!
Vind je het leuk om mijn ervaringen te volgen meld je dan, als je dat nog niet gedaan hebt, onderaan deze pagina aan en je ontvangt, maximaal 1x per week, een mailtje wanneer ik een nieuwe blog heb geplaatst. Je mail adres wordt voor niets anders gebruikt dan dit!
Graag tot de volgende blog!
Inderdaad, we zijn van kinds af aan tjokvol 'rare regeltjes' gestopt waar we allemaal erg ongelukkig van worden. Wie heeft die regeltjes in hemelsnaam bedacht? Ik vind mezelf ook geweldig 😜
Hele sprankelende en inspirerende blog. Lekker huilen wanneer je huilen wilt, lachen wanneer je lachen wilt, stampen wanneer je stampen wilt en ik doe er eentje bij: gillen in een viaduct dat echoot zo lekker 😁
Puur als een kind. Heerlijk!
Ja zooo heerlijk om dat innerlijke kind de ruimte te geven! Je kijkt vast al uit naar het geluid van verse sneeuw onder die laarzen. En je hebt gelijk wat houdt ons toch tegen….Ik probeer ook lekker los te laten en te doen wat goed voelt zonder schaamte.
Ik ga voor: Ik ben mooi 💗