Angst

Het besluit om ontslag te nemen is genomen en gecommuniceerd naar iedereen die het maar horen wil. "Point of no return" schreef ik eerder al. Nog zo'n vijf maanden en dan is het zover. Ik kijk er enorm naar uit. En toch.... soms grijpt het me naar de keel. Wat heb je nou gedaan? Geef je echt alles op? Laat je dat prachtige bedrijf achter je? En al je opgebouwde zekerheden dan? Vertrouw je nou echt op het universum?

Onzeker

Onzekerheid, het gevoel is echt niet nieuw voor me. Al van kinds af aan voel ik me geregeld onzeker. Doe ik het wel goed genoeg? Wanneer val ik door de mand? Houdt ze nog wel van me? Anderen zijn veel beter dan ik! Allemaal belemmerende overtuigingen ontstaan in mijn jeugd. Ook al kan ik heel goed bedenken dat dit geen helpende gedachten zijn, die als kind misschien dienend waren, nu zijn ze dat al lang niet meer. Ze zitten zo diep ingesleten dat ze niet makkelijk onder controle te krijgen zijn.

Nu hoef ik me niet meer te bewijzen aan anderen. Ik ben volledig op mezelf aangewezen en toch komen de gedachten weer naar boven. Hoe kom ik straks aan mijn geld? Is het reizen voor onbepaalde tijd nu echt wel mijn ding? Kan ik nog wel een baan vinden als ik ooit weer terugkom? Al die angsten kunnen me soms behoorlijk naar de keel grijpen en ik kan er pijn van in mijn buik krijgen. Mij helpt het om in plaats van het woord 'angst' het woord 'spannend' te gebruiken. Angst heeft voor mij een negatieve connotatie, terwijl spannend een veel positiever gevoel oproept.

Echte angst

En waar heb ik het nu eigenlijk over? Wat is het ergste dat er kan gebeuren? Er zijn gebeurtenissen die veel meer angst opleveren. Als ik straks op een parkeerplaats overnacht waar duistere figuren rondlopen, je partner je vertelt dat ze wil scheiden, je een aanrijding ziet aankomen of je te horen krijgt dat je ongeneselijk ziek bent. En zo kan ik nog wel honderd en een dingen bedenken. Angsten die je totaal kunnen verlammen. Angst waarschuwt voor gevaar en kan best heel nuttig zijn. Maar als ik angstig ben voor zaken die helemaal geen gevaar opleveren kunnen ze me behoorlijk in de weg zitten.

Die buikpijn wordt trouwens veroorzaakt door een overvloed aan het stresshormoon cortisol dat de spijsvertering verstoort. Prachtig dat ons lichaam zo werkt! Als we in de oudheid een sabeltandtijger tegenkwamen was het prettig dat er wat hormonen vrijkwamen die voor extra kracht zorgden.

"Moed is niet de afwezigheid van angst, maar het besluit dat er iets belangrijker is dan angst"

Moed

Hoe meer je wegloopt voor je angst hoe groter het zal worden. Door het weglopen denkt het EGO dat het vluchten heeft gewerkt. Het lost echter niets op en bij een volgende vergelijkbare situatie zal de angst groter zijn geworden. Als je de moed toont de angst aan te kijken bewijs je je EGO dat de angst ongegrond was en zal hij uiteindelijk verdwijnen.

Een andere methode die mij helpt is om de situatie in perspectief te zetten. Zoals ik dat hierboven al deed. Hoe hoog scoort mijn situatie op de 'scale of catastrophy'?

Dit allemaal gezegd hebbende is mijn angst volledig verdwenen en gaan we weer volle vaart vooruit. Oké voor even dan over een paar minuten kan ik zomaar weer terug bij af zijn. That's life!

Vind je het leuk om mijn ervaringen te volgen meld je dan, als je dat nog niet gedaan hebt, onderaan deze pagina aan en je ontvangt, maximaal 1x per week, een mailtje wanneer ik een nieuwe blog heb geplaatst. Je mail adres wordt voor niets anders gebruikt dan dit!

Graag tot de volgende blog!