Waarom het noorden laat voelen wat echt belangrijk is

We rijden verder richting de Noordkaap met onze Globus2. Hier, boven de boomgrens, is een wereld waar het landschap zichzelf terugbrengt tot de essentie. Geen hoge bomen, geen weelderige bossen, alleen wind, steen, mos en gras.

We rijden over kale vlaktes. Fjell, noemen ze het in Noorwegen of fjäll in Zweden. Het betekent simpelweg hoogvlakte, boven de boomgrens. Geen bomen meer alleen maar berkenstruiken die laag bij de grond blijven, alsof ze buigen voor de harde wind en de sneeuw in de winter.

Het landschap in het noorden van Noorwegen

Toendra of steppe?

De kale vlakte onder onze wielen lijkt op andere uitgestrekte plekken die we al zagen. En toch is elke vorm anders. Is dit nu een toendra of een steppe?

• Toendra’s

  Toendra's bevinden zich aan de randen van de wereld. In Alaska, Siberië, Groenland en Noord-Scandinavië. De grond is er altijd koud. Zelfs in de zomer smelt alleen een dun bovenlaagje: de ‘actieve laag’. Daaronder ligt permafrost, bevroren aarde die soms honderden meters diep reikt. Hier groeien geen bomen. Alleen mossen, dwergstruiken en wat taaie kruiden. De bodem tekent zichzelf met polygonen geometrische vormen gevormd door het eeuwige bevriezen en ontdooien.

  
  

• Steppen 

  Steppen daarentegen ademen droogte. Grasvlaktes zonder bomen, maar niet vanwege vorst – vanwege gebrek aan regen. Je vindt ze in Mongolië, Kazachstan, de Oekraïense vlakten, maar ook in delen van Noord-Amerika. De wind ruist er door wuivend gras. Soms groeit er een struikje, maar bomen zijn schaars.

Twee werelden zonder bomen en toch zo verschillend. Toendra: koud en nat. Steppe: droog en gematigd.

Noordkaap

Noordkaap

Kirkeporten

Noordkaap

Senja, vanaf de top van Husjellet

Fjell

Het is wonderlijk hoe landschappen eigen woorden hebben. Woorden die niet goed te vertalen zijn, omdat ze een gevoel dragen, een herinnering van een volk. Fjell of vidda zijn dit soort woorden. Het duidt op kale bergruggen en hoogvlakten boven de naaldbosgrens in Scandinavië. Geen toendra, geen steppe, maar iets ertussenin. Ruiger misschien, grilliger.

Met z'n tweeën

Terwijl buiten de wereld leeg en wijds is, leven wij met z’n tweeën op een paar vierkante meter. Dat is soms zoeken naar ruimte in jezelf en naar stilte in elkaar. In zo’n kleine woonruimte is er geen ontsnappen aan elkaars ritmes, woorden en stemmingen. Maar juist doordat alles zo dichtbij komt, worden we uitgenodigd om eerlijk te zijn en in verbinding te blijven. Om te benoemen wat wringt, maar ook om te koesteren wat klopt. De ander wordt je grootste spiegel, niet altijd makkelijk wel verhelderend. Net als het landschap vraagt het samenleven in Globus2 om terug te gaan naar de kern: wat heb je écht nodig? Wat laat je los? Wat blijft?

"Rust ontstaat niet door ruimte om je heen, maar door ruimte in jezelf."

Dankbaar

Misschien is het de stilte of de uitgestrektheid, maar deze omgeving maakt me sentimenteel. Alsof de kou en leegte iets aanraken wat ik in het volle leven vaak vergeet. Hier, waar bijna niets groeit, voel ik juist meer. Meer dankbaarheid, meer verwondering, meer verbinding met wat écht telt. En misschien is dat wat deze landschappen ons geven: geen antwoorden, maar ruimte om stil te staan bij waar we anders zo snel aan voorbijlopen.

---

Vul je e-mailadres onderaan deze pagina in en je ontvangt, maximaal 1x per week, een mailtje wanneer we een nieuwe blog plaatsen. Wil je ons financieel steunen zodat we deze website online kunnen houden doneer dan een bedrag via deze link.