Het werd met Kerst pijnlijk duidelijk. Ik wist het al en het spookt ook geregeld door mijn hoofd. Eigenlijk wist ik het al voordat ik in mijn busje ging wonen dat ik hier tegenaan zou gaan lopen. Waar ik het over heb? Ik kan (in de winter) niet veel visite ontvangen.
Je kan misschien denken, oh is dat alles. Maar ik ervaar dit als een groot gemis. Toen ik nog in mijn huis woonde kwamen mijn kinderen om het weekend langs. Soms het hele weekend, soms maar een dag, soms sloegen ze een weekend over maar toch zag ik ze heel geregeld. Met Kerst was daar de jaarlijkse traditie om met z'n allen bij elkaar te gourmetten. Nu kan ik Elise, mijn twee kids met hun relatie niet eens tegelijk ontvangen, laat staan dat we gaan gourmetten.
"Een kind wordt pas echt groot als het stopt met vragen waar het vandaan komt en weigert te vertellen waar het naartoe gaat."
Kerstmaaltijd
Het gourmet probleem was snel opgelost door de kids met hun aanhang bij Elise thuis uit te nodigen. Zolang zij haar huis heeft is dat natuurlijk een prima oplossing. We hebben genoten van het met z'n allen samen zijn en hebben heerlijk gegeten. Maar het beperkt zich niet alleen tot de Kerst. Door mijn keuze kunnen de kids niet zomaar aanwaaien. Ik zie ze nu dan ook een stuk minder vaak. Het was mijn keuze om in een busje te gaan wonen en mijn huis te verhuren. Dat had tevens tot gevolg dat de kinderen ook hun kamer moesten 'inleveren'. Ik voel dit als een verantwoordelijkheid, als zij niet zomaar kunnen langskomen moet ik initiatieven nemen om contact te houden, ze uit te nodigen iets te gaan doen samen. Maar aan de andere kant....
Balans
Toen ik zo oud was als mijn kinderen nu, woonde ik al een tijdje niet meer thuis. Ik bezocht mijn ouders zeker niet elke week. Ik was druk met mijn eigen leven en zat niet te wachten op het 'gezeur' van mijn ouders wanneer ik nou weer eens langs kwam. Wat is dan de juiste balans tussen initiatieven blijven nemen en mezelf niet opdringen?
Spijt?
Had ik deze stap dan niet moeten doen? Zodat ik een thuis, een terugvalbasis voor de kids had kunnen blijven bieden? Eerlijk gezegd denk ik van niet. Ik heb twintig jaar (om de week) voor ze gezorgd, ik hou van ze met heel mijn hart en ze kunnen altijd bij me aankloppen maar ze mogen nu ook op eigen benen staan. Ook ik mag weer op eigen benen staan en mijn eigen dromen najagen. Misschien juist wel nu, nu er nog geen kleinkinderen zijn of andere zaken waardoor ik weer andere keuzes zou maken.
Kijk uit naar de zomer
Misschien is dit wel het belangrijkste waarom ik uitkijk naar de zomer. Met mooi weer wordt mijn leefwereld weer een stuk groter. In de zomer kunnen de kinderen wel weer komen aanwaaien en kunnen we lekker in de zon BBQ-en. Het initiatief kan ik dan weer bij hen zelf laten. Ze kunnen langskomen wanneer zij daar behoefte aan hebben. Tot die tijd vind ik het maar lastig.
Vind je het leuk om mijn ervaringen te volgen meld je dan, als je dat nog niet gedaan hebt, onderaan deze pagina aan en je ontvangt, maximaal 1x per week, een mailtje wanneer ik een nieuwe blog heb geplaatst. Je mail adres wordt voor niets anders gebruikt dan dit!
Graag tot de volgende blog!
Fijn dat je een oplossing hebt kunnen vinden hiervoor, snap ook goed dat je ze mist. En je hebt ook gelijk dat zij nu op eigen benen mogen staan, ik heb dat ook zo ervaren toen ik met Mich een huis had gekocht. Vond het stiekem toch wel heel fijn om niet continue m’n ouders om me heen te hebben. heerlijk om zo af en toe op visite te gaan 😉
Snap ik heel goed Richard, dat is de andere kant van de medaille. Fijn dat jullie met de Kerst samen waren.