Leven in het ritme van de natuur

Wie ons al een tijdje volgt weet dat we nog steeds in een proces zitten van onthaasten. Inmiddels zijn we straks een jaar onderweg en nog hebben we dat onrustige gevoel van steeds maar verder te moeten in ons systeem. Of is er nu toch iets aan het veranderen?

Rendieren in Lapland

Met onze Globus2 doorkruisen we het uiterste noorden van Europa. Er hangt een zachtheid in de lucht. De dagen zijn lang, de stilte dieper. Alsof de natuur ons uitnodigt om te vertragen.

Stilstaan is geen stilstand

We zijn al lange tijd op zoek naar vertraging. Niet alleen in kilometers per uur, maar in ons hele zijn. Minder moeten en meer voelen. Maar het lukte ons nog niet. Er was altijd de verleiding of drang om toch weer verder te gaan. Alsof we zelf nog moesten wennen aan het idee dat rust niet lui is en stilstaan geen stilstand betekent.

En nu, hier in het Varangergebied in het hoge noorden van Lapland, lijkt het alsof het een klein beetje lukt. Dit ruige, stille landschap tegen de ijskoude Barentszzee aan met de eindeloze toendra's fluistert: blijf nog even.

Ritme wordt bepaald door de seizoenen

We bevinden ons in Sámi gebied. Niet iets uit het verleden, maar een levende cultuur. Hier, in het noorden van Lapland, worden de rendieren nog altijd uitsluitend gehoed door de Sámi bevolking, die met diepe verbondenheid en respect met de natuur leeft. Hun ritme wordt bepaald door de seizoenen. Het herinnert aan iets ouds en essentieels. Iets dat wij deels zijn kwijtgeraakt, maar wat hier nog voelbaar is.

tragen om niet langer slaaf te zijn van de tijd, maar te zijn in het moment. Wat gebeurt er als we het gaspedaal even loslaten? Als we niet proberen zoveel mogelijk plekken ‘af te vinken’, maar enkele plekken écht binnen te laten komen?

Eindelijk weer de rust en tijd nemen om te fotograferen. Om de drone de lucht in te gooien en het landschap vanuit een ander perspectief vast te leggen. We schrijven ook geen wekelijkse blogs meer. Niet omdat we niets te vertellen hebben, maar omdat we niet willen schrijven vanuit moeten, maar vanuit zin. Vanuit inspiratie. Vanuit rust. Ook dat is vertragen.

Het stemmetje dat zegt

En ja, regelmatig voelen we de onrust weer. Het stemmetje dat zegt: “Jullie zouden nu al veel verder kunnen zijn.” Maar verder wáár naartoe? Naar welk eindpunt haasten we ons eigenlijk? En wat als we al op de juiste plek zijn?

"Zoals de rendieren de seizoenen volgen zonder haast, zo vindt de ziel haar weg in het ritme van de stilte."

In een wereld die draait op snelheid en efficiency, is vertragen bijna een daad van verzet. Een keuze voor kwaliteit boven kwantiteit. Voor adem boven scrollen. Voor 'zijn' boven doen.

Langzaam wennen we aan het vertraagde ritme van onze reis. Van dagen zonder plan.

Steeds dichter bij onszelf

Misschien is dat wel de grootste rijkdom van deze manier van leven: dat we leren om met minder te leven, maar meer te zijn. Dat we, door te vertragen, steeds dichter bij onszelf komen. Bij de natuur, waar haast geen plaats heeft.

---

Vul je e-mailadres onderaan deze pagina in en je ontvangt, maximaal 1x per week, een mailtje wanneer we een nieuwe blog plaatsen. Wil je ons financieel steunen zodat we deze website online kunnen houden doneer dan een bedrag via deze link.