Van de gebaande paden

In deze blog gaan we van de gebaande paden. En niet zo'n beetje ook. Achteraf gezien hadden we deze weg nooit moeten inslaan. Maar ja, als je eenmaal point of no return gepasseerd bent dan moet je wel verder.

Overnachtingsplek in de Hoge Atlas

Het gelukkige dal

Op advies van Wim en Liesbeth, uit deze blog, zijn we door het gelukkige dal gereden. Met name de weg ernaartoe was echt fantastisch. Wat een mooie route! Toen we eenmaal het gelukkige dal door waren (tussen mei en oktober staat het hier vol met prachtig bloeiende rozen) zaten we zo hoog in de Hoge Atlas dat we in de sneeuw terecht kwamen. Hoe onwerkelijk is het als je een paar dagen geleden nog met vier wielen door het Sahara-zand reed en je nu in een sneeuwbui verzeild raakt.

Doodsangst

Rode route is niet aan te raden

De nacht brengen we door hoog in de bergen in de sneeuw. De dag erna wijken we af van de door Wim aanbevolen route. We willen liever niet twee keer eenzelfde stukje rijden, dus maken geen rondje maar vervolgen de R302. Deze loopt verder naar het oosten en vervolgens naar het noorden richting het Bin El-Ouidane stuwmeer (rode lijn op de kaart). Dit hadden we dus beter niet kunnen doen. Het eerste stuk was mooi geasfalteerd, maar veranderde in een zeer slechte onverharde weg met veel modder en stijle stukken erin. We zitten hoog in de bergen van de Hoge Atlas en rijden rakelings langs diepe afgronden. Dit is duidelijk een weg voor 4x4 voertuigen en niet voor onze stoere Globus2. Maar we zijn een diepe modderpoel door geploeterd die ik niet nogmaals wil riskeren.

Point of no return

Point of no return zijn we gepasseerd. Ik zie Kelly's blik en dat spreekt boekdelen, de angst druipt er vanaf. We hebben al een uur niets tegen elkaar gezegd, wat eigenlijk meer dan genoeg zegt. Een afscheids-appje naar haar zus was bijna verzonden. Het 109 km lange traject heeft ons de hele dag gekost en we waren enorm opgelucht toen Globus2 weer asfalt onder zijn voetjes voelde. We komen in een dorpje waar echt iedereen ons aanstaart met "waar komen die nu vandaan?" Ik heb Kelly moeten beloven nooit meer een dergelijke weg in te slaan.

"Op de smalle weg staat nooit file"

Hobbelige paden des levens

Wat het in Marokko lastig kan maken is dat je op de wegenkaart niet kan zien welke wegen er geasfalteerd zijn en welke niet. Ook zijn de meeste gravelwegen prima te doen voor Globus2, maar deze dus niet. Eigenlijk is het net het levenspad. Soms neem je een afslag dat in het begin heel soepel, liefdevol, vol energie begint wat uiteindelijk een hobbelig traject blijkt te worden. Omkeren is meestal niet eenvoudig of simpelweg niet mogelijk. Zo heb ik in mijn leven al heel wat hobbelige paden genomen. En net als onze R302-weg begon die soepel en genoot ik van prachtige uitzichten. Om vervolgens zo'n beroert pad te worden waardoor je niet eens meer oog hebt voor de mooie omgeving.

Tegenstellingen

Door dit spannende avontuur vergeet ik bijna te vertellen over al dat moois wat we daarvoor al hadden gezien toen we via de R307 naar Marrakesh reden. En natuurlijk het bezoek aan Marrakesh zelf. Tegenstellingen is wel het woord dat steeds weer bij ons naar bovenkomt. Van de warmte in de Sahara naar de sneeuw in de Hoge Atlas, van de rijk gevulde supermarkt van Carrefour tot de souks in de kleine dorpen. Het verschil tussen arm en rijk, de zeer oude auto's (of zelfs ezels) die je rond ziet rijden, maar ook de splinternieuwe. Ik geloof dat we nog niet in een land zijn geweest met zoveel tegenstellingen zo dicht op elkaar. Wat natuurlijk enorm boeiend is om te beleven.

Marrakesh

Zoals jullie misschien weten zijn wij meer van de natuur dan van cultuur en steden. Maar natuurlijk moeten we ook even Marrakesh bezoeken. Het grote Djemaa el Fna plein en de vele, vele souks achter het plein zijn naast de inmiddels bekende chaos ook enorm leuk om overheen te wandelen. De apen aan kettingen, de slangen waar de giftanden uit zijn getrokken en de schildpadden die hier verkocht worden zijn allemaal zaken waar wij ons liever van distantiëren, maar ook dat hoort bij Marrakesh.

Advertentie:

Klik op deze banner en koop vervolgens iets bij bol.com Een klein % van de aankoop gaat naar het bekostigen van deze website.

Kinderen

Na Marrakesh rijden we door naar de watervallen van Ouzoud waar we tevens naar de grot wandelen. Eindelijk weer eens een serieuze wandeling van 13,5 km. Vervolgens gaan we verder naar het gelukkige dal waarna we onze gevaarlijkste rit ooit gereden hebben. Wat ons tijdens het rijden enorm opvalt zijn de vele kinderen die langs de weg staan (waar komen ze in hemelsnaam vandaan) en iets van je willen krijgen. Er komt echter zelden een dankjewel, er komt een vraag naar meer. Uitzonderingen natuurlijk daargelaten. Na een ballon, willen ze ook snoep en daarna een pen en daarna dirhams. Als je niets geeft en doorrijdt zijn ze uiterst teleurgesteld en een enkele keer krijg je zelfs een middelvinger. Wij vragen ons af of het wel slim is om de kinderen iets te geven. Wanneer ze nu een camper zien gaan ze er eigenlijk al vanuit dat daar iets te halen valt. Is het bijvoorbeeld niet verstandiger een lading potloden bij een school af te geven?

---

Vul je e-mailadres onderaan deze pagina in en je ontvangt, maximaal 1x per week, een mailtje wanneer we een nieuwe blog plaatsen. Wil je ons financieel steunen zodat we deze website online kunnen houden doneer dan een bedrag via deze link.