Zoals ik in mijn vorige blog al schreef mocht globus2 een ruime week uit logeren bij mijn werk. Zelf nam ik deel aan “de coachingsreis van je leven - Arctic edition”. Nou dat heb ik geweten.

We vliegen met een groep van 16 mensen naar Stockholm om vervolgens nog zes uur richting het noorden te rijden naar de Höga Kusten van noord Zweden. Bij aankomst krijgen we onze grote leger rugzak die al voorzien is van pannetjes, thermoskan, gasbrander, 5 mm dik slaapmatje, slaapzak, binnenslaapzak en een grote waterdichte zak waar je met slaapzak en al in kan liggen. Je zou kunnen zeggen als een soort tent die je aantrekt. Tevens liggen er twee grote zakken met outdoor voedsel klaar. Elke zak is goed voor 24 uur overleven in de wildernis. Daar moet je dan nog aan toevoegen de kleding, toiletartikelen, powerbank, enz. die je de komende dagen denkt nodig te hebben. Na twee dagen wordt er nieuw voedsel gebracht en krijgen we tevens de kans kleding te wisselen.
Tentendorp
Met rugzak op en heel veel andere spullen zoals tenten, vuurkorven, toiletemmers, scheppen enz enz gaan we bergop aan de wandel. Gelukkig is het geen uren durende wandeling want ik ben binnen no time helemaal bekaf. Eenmaal aangekomen begint het opbouwen van ons tijdelijke dorp. Sneeuw egaliseren, tipy’s opzetten, toilet gelegenheid bouwen en een vuurplaats aanleggen. Na enkele uren staat alles en kunnen we aan het avondeten beginnen. Dit betekent pannetje vol scheppen met sneeuw en smelten maar. Als het water kookt kies je een zakje uit, vult het aan met water tot het streepje, 5 minuten in laten inwerken en eet smakelijk.

De eerste nacht
Nadat we gezellig hebben zitten kletsen rondom het vuur gaan we naar bed. De tipy's die we hebben opgezet bieden nul isolerende werking en de deuren kunnen aan de onderkant niet eens dicht. Enthousiast kleed ik me uit om in mijn lange thermo-ondergoed mijn slaapzak in te duiken. Ik ben echt dood en dood moe. Lekker slapen! Nog geen drie minuten later ligt een reisgenoot echt enorm te snurken (jaloers). Het dunne matje biedt nul comfort op de bobbelige ijsvloer, 15 minuten later heb ik het zo onwijs koud dat ik meer kleren aan moet doen. Ik trek zo’n beetje alles aan wat ik bij me heb en kruip mijn slaapzak weer in. Uren lig ik wakker om het na een tijdje weer steeds kouder te krijgen. Ook mijn jas verdwijnt in de slaapzak om als extra deken over mijn benen te fungeren. Wat een hel.

Water en vuur
Na een nacht zonder slaap beginnen we de dag met het sprokkelen van hout om het kampvuur brandende te houden en de ene na de andere pan sneeuw om te smelten tot kokend water. Ontbijt, koffie, soep, lunch, avond eten, alles is een zak die aangevuld moet worden met kokend water. De gasbranders doen het overigens steeds slechter hoe kouder ze worden. Ook dat is een uitdaging. Soms sta je echt 45 min te wachten op één pannetje kokend water waar je dan van kunt eten om vervolgens gelijk de volgende pan sneeuw te smelten voor een kopje koffie.
Koud, kouder, koudst

Overdag krijgen we uitleg over de fundamenten
van je bestaan en doen diverse ervaringsoefeningen om vervolgens weer naar het zelfgebouwde dorp terug te keren zodat het kampvuur en de gasbranders weer opgestookt kunnen worden. Ook de tweede nacht heb ik het steenkoud en worden er dikke bomen doorgezaagd, ik doe weer geen oog dicht.
En wat te denken als je zo rond een uur of 4 echt even moet plassen... Je slaapzak uit, jas aan en je bevroren schoenen, waarvan de veters rechtop kunnen blijven staan door de bevriezing, aantrekken. Je kan maar beter even gaan anders slaap je helemaal niet meer. En al die urine in je blaas moet ook warm gehouden worden dat kost onnodige energie. Dus hup daar gaat ie dan maar.
Emotioneel
De volgende morgen na de eerste oefening, die me behoorlijk geraakt heeft, kom ik terug in ons dorp en kan alleen maar huilen. Ik ben kapot, uitgeteld, heb enorme pijn in mijn rug. Is dit hele outdoor arctic gedoe wel iets voor mij? Of ben ik zo emotioneel door wat er tijdens de oefening gebeurde? Of is het de combinatie? Er is echter geen weg terug. Ik zit hier en zal de tien dagen door moeten komen. Hoe ik dat vol moet houden daar wil ik op dat moment niet aan denken.
"Moed is de bereidheid om bang te zijn en het toch te doen"
Overdag zetten we een vierde tipy op voor groepssessies. Voor de derde nacht verhuis ik samen met iemand anders naar deze vierde tent zodat ik in ieder geval geen last meer heb van het gesnurk. Dat doet me goed, ik slaap zowaar een aantal uur en heb het (daardoor?) minder koud gehad.
Theorie en ervaren
De modellen die we overdag en/of ‘s avonds bespreken vind ik razend interessant en de ervaringsoefeningen grijpen me geregeld enorm aan. Zo komen o.a. de volgende thema’s aan bod:
Hechtingsstijlen: (veilige-, angstige-, vermijdende-, en gedesoriënteerde hechtingsstijl)
Contactcirkel
Isoleerstijlen
basisbehoeften volgens Pesto,
minderwaardigheid en compensatie gedrag,
Meditaties (adem, bodyscan, visualisaties)

Door de betere nachtrust en misschien ook wel de gewenning kom ik langzaam maar zeker steeds iets beter in mijn vel zitten. Alleen mijn rugpijn zit me enorm in de weg. Vooral omdat ik daardoor minder kan bijdragen aan het noodzakelijke hout sprokkelen, zagen, hakken en dat soort dingen. Niemand die me daarop aankijkt maar het is een innerlijke strijd/afwijzing van mezelf. Wat betekent dat eigenlijk, die altijd maar aanhoudende pijn in mijn rug? Draag ik teveel?

Noorderlicht
Op een avond worden we getrakteerd op mijn geliefde Noorderlicht. Natuurlijk heb ik mijn camera uitrusting niet meegenomen, maar ook met de iPhone worden de foto’s best aardig. Blij dit geweldige fenomeen weer een keer in het echt te mogen aanschouwen. Het blijft zo betoverend dat je er stil van wordt. Die nacht slaap ik best goed. Wat echt bijzonder is op zo’n ondergrond en zo’n dun matje in die kou. ‘s Morgens heb ik een lang mooi gesprek met mijn tent buddy Kitty.

Uit je comfort zone
Het is de combinatie van de extremiteiten, het enorm buiten je comfort zone vertoeven, de prachtige modellen, de ervaringsoefeningen en niet te vergeten de gesprekken met mede reizigers die allemaal in een eigen ontwikkelingsproces zitten. Er komt gewoon een moment dat je het niet meer volhoudt en er gezien mag worden wat lang (onbewust) niet werd aangekeken. Zijn je strategieën nog helpend of kunnen ze beter vervangen worden door nieuwe? En hoe doe je dat dan?
Ik ga hier vast in volgende blogs hier en daar wat over vertellen. Voor nu hou ik het even voor gezien, neem een warme douche, scheer mezelf en kruip in een warm bed met een heel zacht matras. Zo waardeer je weer de simpele dingen in het leven.
YES I did it! Trots op mezelf.
Vind je het leuk om mijn ervaringen te volgen meld je dan, als je dat nog niet gedaan hebt, onderaan deze pagina aan en je ontvangt, maximaal 1x per week, een mailtje wanneer ik een nieuwe blog heb geplaatst. Je mail adres wordt voor niets anders gebruikt dan dit!
Graag tot de volgende blog!
Jeetje Richard, het kan dus allemaal nog heftiger althans “jouw bus” is er heilig bij. Ik vind het echt super krachtig dat je deze uitdaging bent aangegaan. En ik voelde haast hoe koud en moe je was. Heerlijk om te lezen op een comfortabele bank, in het zonnetje met een kopje thee en een koekje 😁
Wat een interessante belevenis! Ik wilde nog weten wat je nu doet:-) En dit is een heel mooie verhaal.
Ik ga mij aanmelden om op de hoogte te blijven:-) Groeten van Eline( van 365)
Wow! Dapper om dit te gaan doen én om dit te delen!
Wat een belevenis, benieuwd naar de rest
We hebben samen al gesproken en ik denk weer brrrr lijkt me niets dat outdoors deel. Jij vraagt je iets af over je rugpijn, ik vraag me af waarom doe je dit? Is er een relatie?
Super knap dat je dit hebt gedaan: trots op je!
Je zus.